HDR چیست؟ | معرفی تکنولوژی HDR و انواع آن

اچ دی آر (HDR) یا محدوده دینامیکی بالا (High Dynamic Range)، تکنولوژی است که با سیگنال‌های مختلف از جمله عکس‌ها، ویدئوها، صداها و رادیوها سر‌وکار دارد. این فناوری بر راه‌های مختلف ضبط، پردازش و بازتولید آنها از جمله سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال، تأثیر می‌گذارد و سبب بهبود اثر نهایی می‌شود. در این مقاله سعی کرده‌ایم تا ضمن توضیح این تکنولوژی، به انواع فرمت‌های مختلف آن نیز بپردازیم. با ما همراه شوید.

تکنولوژی HDR در فیلم‌برداری و عکاسی

هنگامی که از محدوده دینامیکی بالا صحبت می‌کنیم، یعنی با تغییرات زیادی در سطوح نور، در یک صحنه از فیلم یا عکس طرف هستیم. محدوده دینامیکی به محدوده درخشندگی بین روشن‌ترین و تاریک‌ترین ناحیه یک عکس یا یک صحنه از فیلم اشاره دارد. تصویربرداری با محدوده دینامیکی بالا (High Dynamic Range Imaging) به مجموعه‌ای از فناوری‌ها و تکنیک‌های تصویربرداری اشاره دارد که امکان افزایش محدوده دینامیکی عکس‌ها یا فیلم‌ها را فراهم می‌کند. این تکنولوژی، دریافت، ذخیره‌سازی، توزیع و نمایش عکس‌ها و ویدئوها را پوشش می‌دهد.

فیلم‌های مدرن، معمولاً با دوربین‌هایی که فناوری HDR را پوشش می‌دهند، ضبط می‌شوند. این به معنی محروم ماندن فیلم‌های قدیمی از این فناوری نیست. آنها را نیز می‌توان شامل HDR کرد، حتی اگر نیاز به تغییر دستی برخی فریم‌ها باشد (به همان صورت که فیلم‌های سیاه‌وسفید را به رنگی بر می‌گرداندند.)

در حوزه عکاسی و فیلم‌برداری، اچ دی آر امکان افزایش محدوده دینامیکی عکس‌ها و فیلم‌های گرفته شده را فراتر از قابلیت اولیه دوربین می‌دهد. این شامل گرفتن فریم‌های متعدد اما با نوردهی‌های مختلف از یک صحنه و سپس ترکیب آنها در یک تصویر است. این منجر به ایجاد تصویری با محدوده دینامیکی بالاتر از فریم‌های گرفته شده به صورت مجزا می‌شود.

برخی از حسگرهای تلفن‌های هوشمند امروزی، چند تصویر گرفته شده را به‌سرعت روی تراشه خود، با یکدیگر ترکیب می‌کنند. این به کاربر آن دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا محدوده دینامیکی گسترده‌تری را برای نمایش و پردازش، بدون فشرده‌سازی، مستقیماً در اختیار داشته باشند. تکنولوژی HDR حتی به دوربین‌هایی که برای برنامه‌‌ها و فضاهای امنیتی طراحی شده‌اند نیز راه پیدا کرده است. برخی دوربین‌های امنیتی می‌توانند با ضبط دو عکس یا بیش‌تر از هر فریم با تغییر نوردهی به‌صورت خودکار، ویدئوهای HDR ارائه دهند.

تکنولوژی HDR در نمایشگرها

تکنولوژی HDR در نمایشگرها سبب ارائه تصاویری زنده و باکیفیت می‌شود. محدوده دینامیکی نمایشگرها به دامنه درخشندگی که یک صفحه‌نمایش می‌تواند تولید کند، از تیره‌ترین سطح تا بالاترین حد روشنایی، اشاره دارد. منظور از کنتراست نمایشگر، نسبت بین درخشندگی روشن‌ترین سفید و تیره‌ترین سیاهی که یک مانیتور می‌تواند تولید کند، است. چندین تکنولوژی، کمک می‌کنند تا افزایش محدوده دینامیکی در نمایشگرها، اجرا شود.

کمپانی برایت ساید (Bright Side Technologies) در اردیبهشت (مه) 2003 میلادی، برای اولین‌بار یک نمایشگر HDR را به نمایش گذاشت. این کمپانی سپس انواع مختلفی از فناوری‌های مربوط به نمایشگر و ویدئو را معرفی کرد که امکان به نمایش گذاشتن محتوای HDR را فراهم می‌کردند. کمپانی Bright Side بعداً توسط دالبی (Dolby Laboratories) خریداری شد و راه آن در تولید این ابزار، ادامه پیدا کرد.

این فناوری با ورود به نمایشگرها، محدوده دینامیکی بالای تلویزیون (High Dynamic Range Television) یا به طور خلاصه اچ دی آر تی وی (HDR-TV) نام گرفت. فناوری HDR مقابل تکنولوژی قدیمی‌تری به نام محدوده دینامیکی استاندارد (Standard Dynamic Range) یا به طور خلاصه اس دی آر (SDR) قرار می‌گیرد که نسبت به آن، بهبود قابل‌توجهی محسوب می‌شود. این فناوری به نمایشگرهای سازگار با آن، اجازه می‌دهد تا تصاویری باکیفیت بالاتر را دریافت کرده و به نمایش بگذارند.

اما به یاد داشته باشید که این فناوری توانایی ذاتی یک نمایشگر (مثل نمایش روشنایی، کنتراست و قابلیت نشان‌دادن رنگ‌ها) را تغییر نداده و بهبود نمی‌بخشد. همه نمایشگرهای مجهز به HDR، توانایی یکسانی ندارند و بنابراین محتوای اچ دی آر، بسته به کیفیت نمایشگر مورداستفاده، متفاوت خواهد بود.

تکنولوژی HDR-TV، برای اولین‌بار در سال 2014 عرضه شده و از آن و برای تقویت کیفیت ویدئوها، بهره گرفته شد. اکنون شاهد عرضه HDR برای عکس‌ها نیز هستیم. تکنولوژی به‌کاررفته، بخشی از فناوری HDR در تصویربرداری و عکاسی است که پیش‌تر به آن اشاره کردیم. فرایندی تمام‌عیار که محدوده دینامیکی عکس‌ها و فیلم‌ها را از ضبط و ساخت و آن گرفته تا ذخیره‌سازی و نمایش، شامل می‌شد.

قبل از اینکه این فناوری مورداستفاده قرار بگیرد، بهبود در کیفیت نمایشگرها معمولاً با افزایش کمیت و تراکم پیکسل‌ها (از طریق افزایش رزولوشن آنها) و نیز بالابردن فریم ریت نمایشگر، به دست می‌آمد. در مقابل، HDR کیفیت هر پیکسل موجود را بالا می‌برد و کاری با افزایش تعداد پیکسل‌های در دسترس، ندارد. محدوده دینامیکی استاندارد (یا SDR)، علی‌رغم پیشرفت‌های عظیم در فناوری‌های صفحه‌نمایش‌ها، هنوز به تکنولوژی منسوخ شده نوارهای پرتوی کاتدی (Cathode Ray Tubes) یا سی آر تی (CRT) محدود شده است. هدف اچ دی آر، غلبه بر این محدودیت‌ها و بهره‌گیری از جدیدترین فناوری‌هاست.

فرمت‌های اس دی آر، قادر به نمایش حداکثر سطح درخشندگی حدوداً 100 نیت (واحد اندازه‌گیری درخشندگی) هستند. فناوری HDR این اعداد را تا حد زیادی بالا می‌برد. در این تکنولوژی، حداکثر سطح درخشندگی 1000 نیت و در برخی موارد تا 10000 نیت است. اچ دی آر همچنین نمایش سطوح سیاه‌تر (تیره‌تر) و رنگ‌های اشباع‌تر (پررنگ‌تر) را امکان‌پذیر می‌کند. این منجر به زنده‌تر شدن تصاویر می‌شود. امر که SDR، در آن دوباره محدود به تکنولوژی‌های قدیمی‌تر شده است.

در عمل، همیشه از حداکثر توانایی HDR استفاده نمی‌شود. محتوای اچ دی آر، معمولاً به حداکثر روشنایی 1000 یا 4000 نیت محدود می‌شوند و این شامل تولید رنگ‌های زنده‌تر نیز می‌شود. تولیدکنندگان محتوا می‌توانند انتخاب کنند که تا از حد از قابلیت‌های اچ دی آر استفاده کنند. آنها می‌توانند خود را به کیفیت SDR محدود کنند، حتی اگر محتوای خود را، در قالب HDR ارائه کرده باشند. همان‌طور که پیش‌تر به آن اشاره شد، استفاده از مزایایی که این تکنولوژی در اختیار قرار می‌دهد، به توانایی و کیفیت نمایشگر بستگی دارد. در حال حاضر هیچ نمایشگری وجود ندارد که قادر به بازتولید حداکثر طیف روشنایی و کیفیت رنگی موجود در اچ دی آر باشد.

مزایای HDR

این تکنولوژی کیفیت تصویر را به مرحله‌ای جدید می‌برد. های‌لایت‌ها (درخشان‌ترین قسمت هر تصویر) می‌توانند روشن‌تر، رنگارنگ‌تر و با جزئیات بیش‌تری به نمایش درآیند. از ظرفیت عظیم‌تر روشنایی اچ دی آر، می‌توان برای افزایش روشنایی در مناطق کوچکی از تصویر موردنظر، بدون بالابردن روشنایی کلی تصویر استفاده کرد.

به‌عنوان‌مثال، می‌توان انعکاس‌های روشن از اشیاء براق، ستارگان درخشان در صحنه‌های تاریک شب و اشیاء پررنگی که نور ساطع می‌کنند (نظیر آتش یا غروب خورشید) تولید کرد. سایه‌ها یا نورهای کم (منظور تاریک‌ترین قسمت‌های یک تصویر است) نیز می‌توانند تیره‌تر و با جزئیات بیش‌تر باشند. قسمت‌های رنگارنگ تصویر به لطف اچ دی آر، رنگارنگ‌تر، زنده‌تر و شاداب‌تر می‌شوند.

پویایی رنگ و طیف گسترده‌تر رنگ‌هایی که در یک تصویر HDR خود را نشان می‌دهند، نتیجه یک حیطه رنگ گسترده (Wide Color Gamut) یا به طور خلاصه دبلیو سی جی (WCG) است. این موضوع سبب سردرگمی مصرف‌کنندگان شده است، چراکه یا HDR و WCG را با یکدیگر اشتباه می‌گیرند یا آنها را به‌عنوان عضوی جدانشدنی از یکدیگر تلقی می‌کنند. نکته‌ای مهم که در اینجا باید به آن توجه کرد، این است که دو مورد یاد شده به معنای یکدیگر نبوده و از هم جدا هستند. نمایشگرهای اچ دی آر معمولاً داری WCG هستند و نمایشگرهای دارای WCG، اغلب قابلیت اچ دی آر دارند. حتی برخی نمایشگرهای SDR نیز حیطه رنگ گسترده WCG را پشتیبانی می‌کنند

بااین‌حال، هنگامی که WCG در یک نمایشگر HDR موجود است، به دلیل طیف گسترده‌تر رنگ‌های در دسترس، شاهد تصاویری زنده‌تر و رنگارنگ‌تر خواهیم بود.

از دیگر مزایای اچ دی آر باید به موارد زیر اشاره کرد:

• تنوع درخشندگی واقعی‌تر بین صحنه‌های مختلف مانند نور خورشید، شب‌ها و صحنه‌های ضبط شده در داخل
• شناسایی بهتر سطوح و به نمایش درآوردن بهتر جنس مواد تشکیل‌دهنده آنها
• درک بهتر عمق تصاویر، حتی آن دسته از تصاویر که به‌صورت دوبعدی هستند

اما HDR در یک فرمت خلاصه نمی‌شود. این فناوری انواع مختلفی دارد که هر یک توسط تولیدکننده‌های متفاوت پشتیبانی می‌شوند. در ادامه به انواع اچ دی آر می‌پردازیم.

انواع HDR

پنج فرمت مختلف HDR وجود دارد که هر یک توسط تولیدکنندگان متفاوتی پشتیبانی می‌شوند. این فرمت شامل HDR10، HDR10+، HLG، Dolby Vision و Technicolor هستند. هر پنج فرمت یاد شده اساساً یک کار را انجام می‌دهند: بهبود کنتراست و عمق رنگ، به‌خصوص وقتی که صحبت از صحنه‌های بسیار تاریک یا روشن به میان می‌آید. تفاوت میان این فرمت‌ها به اینکه چگونه از متادیتا (metadata) استفاده می‌کنند، چه پخش‌کننده‌های رسانه و استودیوهایی از آنها پشتیبانی می‌کنند و عوامل دیگری نظیر آسانی پخش آنها، باز می‌گردد.

برای فهم بهتر تفاوت میان پنج فرمت اچ دی آر، لازم است که مفاهیمی نظیر metadata را یاد بگیریم.

Metadata چیست؟

به طور مختصر، metadata اطلاعات موردنیاز برای تبدیل یک فایل ویدئویی استاندارد به یک فایل HDR است. متادیتای پویا می‌تواند اچ دی آر را بر اساس روشنایی صفحه‌نمایش شما، آنچه نشان داده می‌شود و در بعضی موارد، نور موجود در اتاق شما، به‌صورت صحنه به صحنه، تنظیم کند. متادیتای ایستا چنین کاری را نمی‌تواند انجام دهد. این بدان معنی است که وقتی صحنه‌ها به طور خاصی روشن یا تاریک می‌شوند، احتمال ازبین‌رفتن جزئیات وجود دارد.

فکر کنید که می‌خواهید در یک روز آفتابی به بیرون بروید. هنگامی که به خارج از خانه قدم می‌گذارید، نور شدید آفتاب باعث می‌شود که برای محافظت از چشمان‌تان، از عینک دودی استفاده کنید. هنگامی که به خانه باز می‌گردید، عینک دودی‌تان را از چشم خود در می‌آورید. این کاری است که متادیتای پویا انجام می‌دهد. متادیتای ایستا، به معنی این است که شما، یا عینک دودی را به چشمان خود دارید، یا ندارید. چیزی به نام تطبیق در این نوع متادیتا وجود ندارد.

یکی از تفاوت‌های عمده بین انواع مختلف HDR در استفاده از متادیتای پویا یا ایستا خلاصه می‌شود. فرمت HDR10 از متادیتای ایستا استفاده می‌کند، HDR10+ و Dolby Vision از متادیتای پویا بهره می‌گیرند، Technicolor توانایی استفاده از هر دو را دارد و HLG از هیچ‌کدام، استفاده نمی‌کند.

حال که مفهوم metadata را یاد گرفتیم، وقت آن رسیده که انواع مختلف اچ دی آر و تفاوت‌ها و شباهت‌های‌شان را بررسی کنیم.

HDR10

هر نمایشگری که با پشتیبانی از فناوری HDR عرضه می‌شود، توانایی پشتیبانی از HDR10 را نیز دارد. این فرمت حداقل مشخصات برای نمایشگرهایی است که این تکنولوژی را ارائه می‌کنند. بسیاری از ارائه‌دهندگان سرویس‌های استریم نظیر نتفلیکس (Netflix)، آمازون (Amazon Video) و بسیاری از استودیوهای فیلم‌سازی نظیر سونی (Sony)، یونیورسال (Universal)، برادران وارنر (Warner Bros) و غیره، از این فرمت پشتیبانی می‌کنند.

این فرمت اجازه ارائه بالاترین حد روشنایی 1000 نیت و عمق رنگ 10 بیت را می‌دهد. این اعداد به‌تنهایی معنی خاصی نمی‌دهند، اما در مقایسه با تکنولوژی قدیمی‌تر SDR (که پیش‌تر به آن اشاره کردیم) شاهد عرضه حداکثر روشنایی دوبرابری و افزایش قابل‌توجه کنتراست هستیم. همچنین باید به پالت یک میلیارد سایه HDR10 در مقایسه با پالت 16 میلیون سایه‌ای SDR اشاره کرد که پیشرفتی قابل‌توجه محسوب می‌شود.

همانند سایر فرمت‌های HDR، عملکرد HDR10، به کیفیت نمایشگر بستگی دارد. هنگامی که نمایشگری این فرمت را به‌خوبی استفاده کند، شاهد تصاویری بسیار باکیفیت هستیم، اما با معرفی فرمت‌های جدیدتر و باکیفیت‌تر، دیگر نمی‌توان HDR10 را بهترین فرمت اچ دی آر دانست.

HDR10+

کمپانی سامسونگ (Samsung) در کنار مجموعه‌هایی نظیر فاکس قرن بیستم (20^th Century Fox)، آمازون (Amazon) و پاناسونیک (Panasonic) همگی با حمایت از HDR10+، نسخه بهبودیافته‌ای از HDR ارائه دادند و این تکنولوژی را، یک قدم به جلو هدایت کردند. همان‌طور که از نام آن پیداست، فرمت HDR10+ تمامی جنبه‌های مثبت HDR10 را برداشته و بهبود می‌دهد. این فرمت با چهار برابر کردن حداکثر روشنایی HDR10، میزانی معادل 4000 نیت ارائه می‌کند. این فرمت اعداد مرتبط با کنتراست را نیز بهبود می‌دهد.

اما بزرگ‌ترین تفاوت دو فرمت HDR10+ و HDR10، در استفاده از متادیتا است. در فرمت HDR10، متادیتایی که از منبع محتوا تغذیه می‌شود، ایستاست. این بدان معنی است که یک مجموعه ثابت برای کل یک محتوا، مانند تمام یک فیلم، وجود دارد (مثال عینک آفتابی که در توضیح متادیتا، به آن اشاره کردیم را به یاد بیاورید.) فرمت HDR10+ از متادیتای پویا استفاده می‌کند. این نوع متادیتا اجازه می‌دهد که تنظیمات برای هر فریم ویدئو، تغییر کند. استفاده از متادیتای پویا به این معنی است که برای هر فریم، مجموعه‌ای از رنگ‌ها، روشنایی و پارامترهای کنتراست جداگانه‌ای در نظر گرفته می‌شود تا تصویری واقعی‌تر ارائه شود.

قسمت‌هایی از صفحه که ممکن است تحت HDR10 اشباع شده به نظر برسند، حالا با استفاده از فرمت HDR10+ با نهایت جزئیات به نمایش در می‌آیند. کمپانی سامسونگ با حمایت تمام قد از فرمت HDR10+، دستگاه‌هایی عرضه کرده تا ضمن نمایش قدرت این فرمت، کیفیتی بی‌نظیر ارائه می‌دهند. تکنولوژی سازگار HDR10+ این کمپانی به نمایشگرها این اجازه را می‌دهد که روشنایی را بسته به زاویه دیدتان و اتاقی که در آن قرار دارید، بسنجند و با ایجاد تغییرات در روشنایی، کنتراست و غیره، تجربه‌ای متناسب با کاربر و فضایی که در آن قرار دارد، ارائه دهند.

اما با اینکه فرمت HDR10+، فارغ از هرگونه حق امتیاز است، با همکاری سه مجموعه فاکس قرن بیستم، پاناسونیک و سامسونگ توسعه یافته. به همین دلیل، سازگاری با فرمت HDR10+، فعلاً به مدل‌های تلویزیون تولید شده به دست سامسونگ و پاناسونیک محدود شده است. مشکل دیگری که فرمت HDR10+ دارد، این است که متأسفانه فعلاً، پشتیبانی زیادی از آن نمی‌شود. اما این امر آرام‌آرام در حال تغییر بوده و به زودی شاهد پشتیبانی کمپانی‌ها و سرویس‌های استریم مختلف از فرمت HDR10+ خواهیم بود.

سرویس استریم آمازون پرایم (Amazon Prime) از این فناوری پشتیبانی می‌کند، درحالی‌که نتفلیکس و سایر سرویس‌ها، هنوز خود را با این فرمت جدید HDR، تطبیق نداده‌اند. با اینکه کمپانی‌های فیلم‌سازی بزرگی نظیر یونیورسال، آثار خود را با حمایت از این فرمت عرضه می‌کنند، کمپانی‌های دیگری نظیر Disney به دیگر فرمت جدید عرضه شده، یعنی دالبی ویژن (Dolby Vision) توجه دارند.

Dolby Vision

فرمت HDR10+ تنها فرمت HDR نیست که می‌خواهد خود را به‌عنوان بهترین فرمت در این تکنولوژی معرفی کند. دالبی ویژن یک فرمت پیشرفته اچ دی آر است که توسط دالبی لبز (Dolby Labs) توسعه یافته؛ مجموعه‌ای که پیش‌تر تکنولوژی‌های معروفی نظیر دالبی دیجیتال (Dolby Digital) و دالبی اتمس (Dolby Atmos) را عرضه کرده بود.

فرمت Dolby Vision شباهت‌های زیادی با HDR10+ دارد. مهم‌ترین شباهت این است که دالبی ویژن نیز از متادیتای پویا استفاده می‌کند تا هر فریم، نورپردازی و رنگ‌آمیزی مخصوص به خود را داشته باشد. اما دالبی ویژن روشنایی بسیار بالاتری را تا 10000 نیت، عرضه می‌کند. این فرمت رنگ‌های بیشتری نیز در اختیار قرار می‌دهد. رنگ‌های ارائه شده توسط دالبی ویژن عمق 12 بیتی داشته و به رقم حیرت‌انگیز 68 میلیارد رنگ می‌رسند.

بااین‌حال این اعداد چندان به کار نمی‌آیند، چراکه هنوز نمایشگری که عمق 12 بیت را پشتیبانی کند، وجود ندارد و روشنایی عرضه شده تا 10000 نیت نیز، چیزی است که هنوز عملی نشده. اما مطمئناً در آینده نمایشگرهایی عرضه خواهد شد که از قابلیت‌های ارائه شده توسط فرمت دالبی ویژن، نهایت استفاده را ببرند.

HDR10+ تنها در سال 2018 به طور رسمی عرضه شد و در همین مدت کم معرفی و عرضه‌اش، شاهد استقبال و پشتیبانی محدود از سمت تولیدکنندگان محتوا و سخت‌افزار بود. دالبی ویژن اما فرمتی در تکنولوژی HDR است که چندین سال از عرضه‌اش می‌گذرد و برخلاف HDR10+، مورد حمایت گسترده فعالان این صنعت قرار گرفته است. این به فرمت دالبی ویژن کمک می‌کند که به فرمت استاندارد HDR تبدیل شود.

برای رقابت با تشخیص نور بی‌نظیر HDR10+، دالبی ویژن آی کیو (Dolby Vision IQ) با پیشرفتی مهم معرفی و عرضه شد. تلویزیون‌های مجهز به این فناوری، از حسگر نور بهره می‌گیرند که به آنها کمک می‌کند، به‌درستی، نور موجود در فضایی که در آن قرار دارید را سنجیده و روشنایی را تنظیم کنند.

از دلایلی که سبب شده تا دالبی ویژن کمتر از HDR10 در دسترس باشد، این است که یک فناوری انحصاری است. این بدان معنی است که کمپانی‌هایی که می‌خواهند از این فرمت در سخت‌افزارها یا محتوای خود بهره ببرند، باید هزینه‌ای برای کسب مجوز بپردازند. بر خلاف دالبی ویژن، HDR10+، منبع‌باز و بدون حق امتیاز است. این امر می‌تواند منجر به هزینه کمتر آن در مقایسه با دالبی ویژن و در نهایت افزایش محبوبیت‌ این فرمت HDR، نزد تولید کنندگان نمایشگرهای اقتصادی‌تر شود.

HLG

لگاریتم گامای ترکیبی (Hybrid Log Gamma) که به طور خلاصه اچ ال جی (HLG) نامیده می‌شود، عضوی دیگر از خانواده تکنولوژی HDR است. این فرمت که با همکاری بی بی سی (BBC) و پخش‌کننده ژاپنی ان اچ کی (NHK) توسعه یافته، با هدف تلاش برای رفع مشکلات پخش محتوای HDR پدید آمده است.

فرمت HLG هم‌اکنون در کشور ژاپن مورد استفاده قرار گرفته است. اما BBC، هنوز موفق به ارائه یک کانال تلویزیونی اچ دی آر یا حتی عرضه یک برنامه با این محتوا نشده است. این کمپانی هنوز در مراحل آزمایشی پخش محتوای HLG قرار دارد و از پلتفرم استریم خود، برای آزمودن آن استفاده می‌کند. این کمپانی در سال 2019، مستند سیاره آبی 2 (Blue Planet 2) را به صورت محدود در پخش‌کننده مدیای خود به نام آی پلیر (iPlayer) به صورت 4k و با پشتیبانی از HDR عرضه کرد و تلاشی نیز برای ارائه مسابقات جام جهانی فوتبال با همین فرمت و رزولوشن، انجام داده است.

مزیتی که دو فرمت HDR10+ و دالبی ویژن، نسبت به HLG دارند، این است که با پشتیبانی از متادیتای پویا، تصاویری متناسب با هر فریم عرضه می‌کنند. امری که با عدم حضورش در HLG به این فرمت در رقابت با عنوان برتر HDR، صدمه زده است.

علی‌رغم اینکه هنوز پشتیبانی چندانی از HLG نمی‌شود، اما تولیدکنندگان سخت‌افزار و محتوا برای عرضه کامل آن، آماده هستند. اکثر تلویزیون‌هایی که از سال 2018 توسط تولیدکنندگان بزرگ سخت‌افزار نظیر سامسونگ، سونی و پاناسونیک عرضه شده‌اند، از این فرمت پشتیبانی می‌کنند. بااین‌حال باید منتظر ماند و دید که آیا تولیدکنندگان محتوا نیز به این پشتیبانی ملحق می‌شوند یا توزیع‌کننده‌های برنامه‌های انگلیسی نیز برای محتوا اچ دی آر خود، HLG را رها کرده و به سراغ فرمت‌های دیگری همچون دالبی ویژن می‌روند.

Technicolor

فرمت دیگری از HDR، تکنیکالر (Technicolor) نام دارد که با همکاری کمپانی فیلیپس (Philips) توسعه یافته است. هدف این فرمت خاص، تبدیل و تقویت محتوای SDR به HDR است. این بدان معنی است که ویدئوهای تقویت شده، قابلیت پخش روی نمایشگرهایی که از تکنولوژی اچ دی آر پشتیبانی نمی‌کنند را نیز خواهند داشت. اینکه این محتوا چه تفاوتی در تلویزیون‌هایی با فناوری اچ دی آر مختلف دارند، مشخص نیست، اما مسلماً تماشای محتوا اچ دی آر در یک تلویزیون SDR بی‌معنی است.

Technicolor می‌تواند مشکل سازگاری HDR را حل کند، چراکه می‌تواند سیگنال اچ دی آر را به سیگنال دیگری تبدیل کند که توسط نمایشگر شما پشتیبانی می‌شود. به‌عنوان‌مثال، اگر یک برنامه پخش‌شده با فرمت Technicolor، به نمایشگری مخابره شود که تنها از فرمت دالبی ویژن پشتیبانی می‌کند، تکنیکالر می‌تواند این سیگنال را تغییر داده تا بتوان در آن نمایشگر، پخش‌اش کرد.

متأسفانه در حال حاضر هیچ نمایشگری از فرمت Technicolor پشتیبانی نمی‌کند. اگر این وضعیت به همین شکل ادامه پیدا کند، شاهد شکست این فرمت خواهیم بود.

در این مقاله سعی کردیم تا به معرفی تکنولوژی HDR و انواع آن بپردازیم. نظرات و تجربیات خود از فرمت‌های مختلف HDR را با ما در میان بگذارید.